Hayatımın dönüm noktası dediğim yer hayata tutunmak oldu. Belki o zaman ne olduğunu bittiğini bilmiyordum. Ama her şeye rağmen ben daha bebekken hayatla savaştım hala da savaşıyorum. Her ne kadar ben hatırlamasam da bu benim için çok büyük bir etki yarattı. Bebekken havale geçirdim ve yaşamam imkansızdan bir tık daha yüksekti. Doktorlar fazla yaşamaz dediler ve aileme her şeye hazırlıklı olmaları gerektiğini söylediler. Yüzde bir umut belki yaşar demişler ama doktorlarda benden umudu kesmişlerdi. Bazen kendimi mucizevi biri gibi gördüm. Mucizelere de hep inandım. Çünkü ben yüzde bir umutla hayata tutundum. Ne zaman bir hüsrana düşsem aklıma hep yüzde bir umut geliyor ve diyorum ki henüz her şey bitmiş değil ve henüz hala bir şansım daha var diyorum.
Kelebek etkisi gibi bir şey düşünüyorum bazen acaba diyorum o zamandan ölseydim daha mı iyi olurdu her şey. Ben olmasaydım belki dünya daha güzel mi olurdu? Değer mi yaşamak onca sıkıntıyı çekmeye diye düşünüyorum. Kendimi bazen güçsüz, savunmasız ve kimsesiz hissediyorum. Artık dayanılmayacak raddeye geldiğim anlar oluyor. Bazen Tanrıya kızıyorum. Neden yüzde bir de olsa umut vardı? diye.
Hepimizin hayatında olduğu gibi benimde hayatımda inişler çıkışlar oldu. Yolunda gitmeyen ve artık elimde olmayan olaylar oldu. Hepimiz zor zamanlar geçiriyoruz bazen. Tam öldüm derken tekrar ayağa kalktım. O efsanevi Anka Kuşu gibi tekrar küllerimden doğdum. Kimseden bir şey beklemedim ağladığımda kendi göz yaşlarımı kendim sildim. Her ne kadar Tanrıya kızsam da aklıma her zaman yüzde bir umut geldi. Dayanılmayacak bir zamanımda dedim ki kendime ‘‘Sen en baştan başladın bu hayatla savaşmaya bir kere başardın bir daha yapabilirsin’’ Kendi kendimi ayağa kaldırdım. İçimde sanki iki tane ben vardı. Biri güçsüz ve savunmasız bir ben diğeri ise her şeyle savaşan ve güçlü kuvvetli bir bendim. Her ne kadar yorulsam da içimdeki güç beni ayağa kaldırdı. Kendine gel dedim kendi kendime. Sen bu değilsin dedim. Aslında belki biraz geç oldu ama fark etmediğim bir şeyi fark ettim. Ben sandığımdan da güçlüydüm. Bu evren bu kainat benim için yaratıldı. Her ne kadar bazen kendimi ezik hissetsem de. Okuduğunuzda bencilce konuştuğumu düşüneceksiniz belki de ama ben şunu biliyorum ki kimse ve hiçbir şey benden önemli değil. Çünkü kendi hayatımda başrol bendim.
Hayata daha başlamadan ben bunu hayatımın dönüm noktası saydım. Tanrı bana bebekken bir ders vermişti. Her zaman bir umut olduğunu ve Allah’tan hiçbir zaman umut kaybetmemem gerektiğini öğrendim. Ben de bu yüzden bir umutta olsa hiçbir zaman umudumu kaybetmedim. İmkansızlarla bile savaşmaya karar verdim. Ta ki gerçekten olmayacağını fark ettiğimde vazgeçtim…