Adam, ormanın içinde. Kayaya yuva yapmış arının balını almak için, ta bilmem kaç yüz metre kayaya tırmanıp, kayayı çekiçle parçalıyor. İçindeki kovanın balını alıyor. Sonra karşısındaki adama şöyle diyor. “Bak Allah bu balı bizim için yaratmış.” Yahu niçin bizim için yaratsın? Arılar o balı, bütün yaz boyunca koloni halinde çalışıp, kışın kendilerini beslenmek için üretiyor.
Belki bu tür sözleri siz de hayatınız boyunca bir yerlerden duydunuz. Diğer hayvanların eti, sütü için. Ama maalesef hayvanlar bizim için yaratılmadı. Doğanın bir dengesi var. Ve biz bu dengeyi bozuyor, dünyayı yok ediyoruz.
İnsan olarak, kendimize çok fazla anlam yüklüyoruz. Kendimizi diğer canlılardan üstün görüyoruz. Dünyadaki diğer canlılardan pek fazla bir farkımız yok aslında. Doğuyoruz, yaşıyoruz, çoğalıyoruz ve ölüyoruz. Doğa karşısında ne kadar çaresiz olduğumuzu bir virüs sayesinde, bir kez daha hep birlikte öğrendik.
Doğayı yakıp, yıkıyoruz, sürekli tahrip ediyoruz. Tarlaları yok ediyoruz, yerine evler yapıyoruz. Ormanları yok ediyoruz, yerine maden ocakları veya villalar yapıyoruz.
Sürekli hep bir açgözlülük, bir doyumsuzluk, hep daha fazlasını istemek. Birbirinden üstün olmaya çalışmak.
Peki dünya, bütün bunlara nereye kadar dayanacak. Düşünüyor muyuz? Evet, herkes bunun farkında. Bu konuda herkesin bir fikri var. Peki ne yapmalıyız? Kendi adımıza ne yaptık? Oturup, düşünebiliriz. Kendi adıma ne yapabilirim diye? İşe kendimizden ve çevremizden başlayabiliriz. Etrafımızdaki insanları bilinçlendirebiliriz. Belki yanlış bir iş yapmalarına engel olabiliriz.
Yazıyı şu alıntı sözlerle bitiriyorum.
“Yaptıkları ve yapacaklarının sonuçlarını önceden görebilen, hesap verebilen ve kişisel çıkarlarını öne almayan, gelecek nesillerin haklarını çalmayan eğitimli insanlara ihtiyacımız artıyor. “ alıntı
