Adı konmamış bir savaş hâli…
Sahaya baktığımızda bir şeyler oluyor…
Askerî yığınak durumu sürekli artıyor…
Evladlarımızı kaybediyoruz…
Nedense her netameli konuda, taşın altına elini sokan…
Bizler oluyoruz: Türkiye Cumhuriyeti Devleti.
Çok acılı bir gün yaşadık…
Bu konuda yazamıyorum, acımız çok büyük.
Ama, bir şey dikkatimi çekiyor:
Bizim dış politikamızda nedense arzu ettiğimiz sonuçları aldığımız söylenemez.
Stratejik bir politika sürdüremiyoruz ki, müttefiklerimiz tarafından yeterince de dikkate alınmıyoruz.
Birleşmiş Milletler… NATO…
Tüm bu devletüstü organizasyonlar, devletimize gerektiğinde yeterli ve olması gereken desteği veremiyor…
Aslında vermek mi istemiyorlar, diye de sorabiliriz.
Dikkat ediyorsanız:
Yaşadığımız her üzücü hadise sonrasında…
Bir “kınama” veya “başsağlığı” korosundan terennümler dinlemekteyiz.
Artık, bu “müttefiklik”, “ortaklık”, ittifak”, “işbirliği” gibi ağdalı kelimeler üzerinde daha titiz olmak durumundayız.
Ortam alacakaranlık gibi…
Kimin dost kimin düşman olduğunu sezinlemek…
Agâh olmayı gerektiriyor.
