Sevgi iyileştirir sanardım küçüklükten beri. Hayata bağlayan şey nedir diye sorsalar sevgi derdim. Ama öyle değilmiş her ne kadar hayata bağlasa da vakti zamanı geldiğinde çektiğin acılara bakmadan kesiverirmiş o bağları. Nasıl çıkarıyorsa seni zirveye en dibe de itebilirmiş. Mutluluktan ağlatan sevgi, acı çekmesine rağmen ağlayamayan bir insan bile yaratabiliyormuş.
Hayattaki en tehlikeli duyguymuş sevgi aslında. Özlemi, bağlanmayı, kalp kırıklığını ve daha nicesini hepsinin altında sevgi yatıyormuş meğer. Seven insan üzülmeyi göze alan insanmış. Cesaret gerektirirmiş sevgi. Bir gün herkesin ya ölerek ya da öldürerek gideceğini bile bile severmiş insan.
Güçlü bilirdim kendimi ta ki birini sevmek istemeyene kadar meğer sevmekten değil onun ardından hissedeceğim duygulardan korkuyormuşum, altından kalkamayacağım duygulardan..
Seviyorum öyle herkesin söyleyebileceği bi kelime değilmiş. Seviyorum demek tüm acılara dayanabilirim kaybetmeye hazırım ve güçlüyüm demekmiş. Sevmek bir gün kaybedeceğini bile bile o yola devam etmek demekmiş. Sevmek cesurların işiymiş. Bir gün sevdiğinle yürüdüğün o yolda, zamanı geldiğinde tek başına yüremeyi göze almakmış.
