Hayat tek bir anını kaçırılmayacak kadar değerli. Ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın her zaman denmeliyiz. Gecelerce ellerimle ağzımı kapatarak acı içinde ağladım, en kötülerini düşünerek kendimi cehennemin dibine soktum. Ama inanın bir noktada artık buna son vermeniz gerekiyor. Kendi yaralarımı kimseye açamazdım, utanırdım, korkardım çünkü kime yaramı gösterirsem bir gün beni ora dan vurdu. Ben yerdeyim dedikçe beni her seferinde başka bir dipsiz kuyuya attılar. Eğer yaralarınızdan korkuyor ve bunları insanlara anlatmaya çekiniyorsanız , önce onlarla yüzleşmelisiniz , o yarayı sizden başka kimse kapatamaz. Gerekirse aylarca ağlayın, ama acınızdan kaçmayın onunla yüzleşin ve onu bitirin. Bunu biri öğrense bile size karşı kullanamaz hale getirin o acıyı. Acına sarıl, bu sensin ve kimse seni oradan vuramaz. Acılar başta ne kadar katlanılmaz gelse de, onlarla yaşamayı öğreniyoruz. Acılar insanları güçlendirir eğer onları kabul ederseniz. İsyan etmek, kabul etmemek, kaçmak bunlar çözüm değil. Bunlar hayatı zindan eden hatalar. Hayat mutsuzluğu seçmek için fazlasıyla kısayken ,kendimize haksızlık etmemeyi öğrenmeliyiz. Ben üzülmeyin, ağlamayın demiyorum. Sabahlara kadar ağlayın, dibini sıyırın o acının ama günün birinde mutlu olmayı seçin ve acınıza gülümseyin. Hani derler ya ölümle yaşam arasında çok ince bir çizgi var diye, mutluluk ve mutsuzluk arasında da aynı çizgi var inanın bana. Üstelik birinin kontrolü sizin elinizde. Seçim yapmak size kalmış. Belki de o sabaha uyanamayacaksın son gecende neden gülümsemeyi seçmeyesin ki?
Ben bazı geceler acımdan nefes alamaz hale gelirdim. Hayat bu olmamalı, neden ben ,bu acıda neyin nesi? Sorun gerçekten ben miyim ? Bu soruların sonunun olmadığını öğrendim. Ve acılarıma sarıldım. Şunu gördüm o acılar olmasaydı ben şuan bu insan olamayacaktım, onlara sarıldım ve kimse beni oradan vuramadı. Benden başka kimse benim canımı yakamaz hale geldi. Bu noktaya gelmek için çok çabaladım kimse benden bunu alamaz. Ne acılarımı nede gülümsemelerimi.
Biliyorum bahsettiğim şeyler yapması çok güç olan şeyler. Çünkü bende o gecelerde bir çıkışın olacağını düşünmüyordum. İnanmıyordum hayatın düzelebileceğine. Hayat bu demek ki acıdan oluşan ve asla bitmeyen bir işkence diyordum. Ama bitirdim. Şimdilerde ise daha farklı bir pencereden bakar oldum bu dünyaya. Çünkü ben, çünkü sen buna değersin. Bu dünyada senden daha değerli hiçbir şey yok bunu asla unutma. Sen güleceksin ki, acılar sana vuramasın. Güleceğin günlere..
