Yağmurlu bir gündü. Babam ve arkadaşı ile beraber arabada beni yurda bırakmalarını istemiştim. Babam araba kullanmayı bilmiyor mu diye soracaksınız değil mi? Şöyle söyleyeyim babam araba kullanmasını biliyor lakin uzun zamandır uzun yollara gitmediğinden arkadaşından yardım istemişti. Neyse biz yola çıkmak için hazırlanıyorduk. Babam giyiniyordu ben de dikkatli bir şekilde valizimi hazırlıyordum çünkü bir şey unuttuğumda geri dönemeyecek kadar uzaktı yurt. Ben son hazırlıkları yaparken babam arkadaşı ile arabayı çalıştırmaya gittiler. Son hazırlıklarımı yapıp annem ile vedalaştıktan sonra onların yanına gittim. Arabaya binmeden anneme son bir kez daha el salladım ve arabaya bindim. Çantamı cam kenarına koydum bende hemen çantamın yanına oturdum. O hafta sınav olduğundan notlarımı gözden geçiriyordum. Babam ile arkadaşı sohbete başlamıştı tabi bu sırada notlarımı ne kadar gözden de geçirsem onları dinlemekten de kendimi alıkoyamıyordum. Sohbet arasında ikisi yağmurlu günde otobanlarda biriken sulara dikkat edilmesi konusunda kouşuyorlardı lakin hani bilirsiniz deprem tatbikatı için ne kadar gelip konuşsalar da sonuçta soğukkanlılığını koruyamadığın müddetçe onlar bir işe yaramaz bize de bu oldu. O kadar konuştular sonra su birikintisinin üzerinden geçince babamın arkadaşının yaptığı hata yüzünden ford transit model araba ile kaza yaptık. Kaza yaptık derken çok mühim bir şey değil sadece üç takla atıp karşı şeride geçtik. Takla esnasında bilincimin açık ama baygın olduğumu hissettim bağrışlarım kifayetsiz kalıyordu çünkü içiimden. Babam adımı haykırıken hatırlıyorumda kulağımı parçalıyordu sanki. İnsanlar ne kadar bencil olduğunu gösterir bence bu çünkü ben kendim ile uğraşmaya çalışırken o bana bağırıyordu ayrıca tek ayılan olarak beni anlamasının imkanı yoktu. Kendime keldiğim de sedyede hastanenin acilinde uzanırken buldum kendimi. Kimsenin bir şeyi yoktu neyseki. Ayaklarımın göl gibi olduğunu gördüğümde nedenini sordum . öğrendim ki beni arabadan çıkarmak için arabadan sürüklemişler kazada botlarım uçtuğundan bulamamışlar sonra tabi elime ulaştı. Doktor beni kontrol etmek için geldiğinde iyiki çantan var mış dedi yoksa o güzel yüzün parçalanmış olabileceğini söyledi. Serumdan sonra ertesi gün hastaneye terapi için gelmiştim unutmak elde değildi çünkü. Bu arada hala korku oluyor mu diye sorarsanız hala oluyor galiba benimle yaşamaya devam edicek.
Yaşam ile ölüm arasında yani arfta kalma hissetme ama konuşamama
