Evet bu konuyu gerçekten tartışmak isterim. O yüzden siz okuyucularımdan rica ediyorum yorum bırakın.
Ben hayli çekingen bir insanım. Mesela az tanıdığım insanlarla ayaküstü 2 dakika konuşmak benim için çok zor. Yeni tanıdığım ya da samimiyetimi ilerletmediğim insanlarda bu böyleyken arkadaş ortamında da genelde söyledikleri araya karışan ,duyulmayan lafın arasında girmeyi pek beceremeyen biriyim. Konuşmaktansa dinlemek çok daha kolay eliyor o yüzden. Konuşmanın çok doğal ilerlediğine inanıyorum. Çok düşünürsen konuşamıyorsun. Ki bu seferden de konuşmadan sonra söylediklerimi düşünüyorum. Bilemiyorum çekingenlik ile özgüven eksikliği aynı kapıya mı çıkıyor ama sürekli orda niye böyle dedim, bunu söylememe ne gerek vardı sanki, bu kadarını paylaşmasaydım keşke diye düşünceler dönüp duruyor.
Benim için yaşadığım her şey bana özel. Mesela ben telefonda konuşurken yanımda başkası olsun istemem. Bir insanla aramdaki ilişkiye başka birinin tanıklık etmesi benim için suç üstü basılmak gibi bir his. O yüzden yaptığım her şeyi bir suçlu gibi saklama isteği duyuyorum. Tam olarak da bu tutum çok daha küçük bir çevreyle çok daha az konuşarak yaşamaya itiyor. Yanımdan geçen tanıdığım birine selam vermek bile beni üç kez düşünmeye itiyor. Rahat değilim az tanıdıklarımın yanında. Çok düşünüyorum. Çok düşünmek konuşmaktan geri durmana neden oluyor. Bu da fazla insan tanımayı zorlaştırıyor.
Okul hayatlarımda bu yüzden çok fazla arkadaş edinemezken şimdi staj yapıyorum. İş yerinde kaynaşık olursan, herkesle konuşabilirsen işlerin daha iyi gideceği belki bu şekilde mezun olunca kolayca iş bulacağım düşüncesi aklıma kazınmış durumda. Ama ben bunu beceremiyorum. Ve geliştirilebilen bir şey olduğuna da inancımı gittikçe yitiriyorum. Tırtılın kozasından çıkınca kuş olmasını beklemek gibi bir şey bence bu.
