Neredeyse her insan üzülmekten korkuyor. Bu yüzden hayatında istediği insanlar hep iyi, yardımsever, düşünceli olsun istiyor. Hatta bazı insanlar var ki üzülme korkusundan insanlara yanaşamaz olmuş. Ama asıl olan bu olmamalı. Üzülmeyi üst düzey bir şey sanmamak gerek ya da bundan korkmamak. Sonuçta bu hayat bizim ve hep mutluluk içinde yaşamak sıkıcı olmaz mıydı?Ben insanın üzülmesi gerektiğine inanıyorum. Yani aslında üzüntü bir gereklilik.
Şimdi bazıları diyecektir ki ama hep mi insan mutsuz olur üzülür? Tabii ki hayır ama düşününce üzüldüğün şeylerin aslında başlangıcını yine kendin yapmış oluyorsun. Mesela bir arkadaşın seni kırdı,üzdü. Onu hayatına alan sensin. Bir üzüntüyü nasıl hayatına almak kolaysa bırakmayı da kolaylaştırmaya çalış.
Seni seven seni bilerek üzemez ya da seni seven insan düşüncesizce davranmaz. İnsanlar cidden bunu unutuyor hala sevildiğini sanıyor hatta komik olan tarafı karşıdaki insan da seviyorum sanıyor.
