”Öyle dermiş insan yaş aldıkça.. Zordu.. Can yakmıştı ama; olması gerekiyordu… Hoyrat yanlarının, fevri taraflarının törpülenmesi gerekliymiş… Önceliklerin değişeceği zamanları oluyormuş insanın bunu görmek gerekliymiş.. Bir zamanlar can yakan şeyler de basitleşiyormuş sonra… Başka yerlerden bakabilirmişsin… Sır gibi yaraları sarıp, sır gibi beklemek, içinde tutmak duyguları… Kelimelere döküp sıradanlaştırmadan…
Önceleri çok büyük, çok acı gibi gelen telaşların yerini bambaşka şeyler alıverirmiş.. İçindeki çocuk saklanıp, yetişkin kişi ortaya çıkmaya başlayınca ancak diyebiliyırmiş insan, yandı canım; çünkü olması gerekiyordu…”
