Gittikçe değişen dünyada yönünü bulmaya çalışanlar hep duvara çarpmak zorunda mıdır? Feryatlar içinde koşarken bir hiçe, neyi düşler gelecek adına insan? Sevgi, nefret,...

 Kusurunu kusursuzlaştırmaya çalışanların, bir yaprağın damarlarına tutunmak için döndükçe yönünü rüzgâra, rüzgarı bile suskunlaştırıyor insan. Bazen kimlikler yetmiyor gerçekleri örtmeye, örtülen sadece özünü kaybetmiş...

  Kimsesiz kalmış olmanın yürek burkan üzüntüsünü henüz sindirememiştim. Kimsesizlik denen, yalnızlık adasında ne bir karam ne de bir denizim vardı, loş bir karanlıktan...

Varlığını hissetmek isteyen her birey hayalleriyle çoğalır çünkü bilir ki insanların ayakta durabilmesini, savaşabilmesini sağlayan bu düşlerin varlığıdır.  Yokluğun gerçekliği, ne zaman sarmaya başlasa...