Uzun zaman sonra elime bir kez daha kağıt kalem aldım Zehra. Seni öyle çok özledim ki içimi yakıp kavuran. Papatyalara bile hergün seni anlatmak...

Ben kağıtlara asla mutluluğumu dökmedim dökemedim Zehra. Ben hep acılarımı sığdırdım bu kağıtlara. İlk defa seni yazmak istedim ilk defa seni dökmek istedim bu...

"Bugün biraz daha nasılsın bakalım"  Sıkıntı büyük doktor her gecen gün biraz daha yavaş yavaş ölüyorum. Sanki ruhumun her bulamadığım parçasında bedenim daha bir...

Hadi gel çocuk olalım..ellerimiz eskisi gibi şekerlerle dolu olsun. Hadi gel hep kahkalarla gülelim. Koştur koştur belirsiz bir yere koşturalım saatler dursun zaman akmayı...

İçindeki çoçuğun karanlıktan korktuğunu bile bile zalimce onu siyah bir odaya hapsetmek gibiydi, kendini öldürmek. Acımasızca hissizleştirmek, kimseye diyilde en çok kendine muhtaç etme...

Acı dolu yıkıntıların altında kalmış bir beden. Enkaza ait izleri her uvzunda taşıyan güçlü ama bi o kadar da aciz olan bir insan. Nefes...

Kırgındı, yorgundu, bu hayata karşı hep içinde bir yenilmişlik vardı. İçindeki o rengarenk cıvıl cıvıl, şen şakrak evlere ölüm sessizliği bulaşmıştı. Her yer gri...

Kadının ruhu vazgeçilmiş, kaybedilmiş kokuyordu. Kadının ilk omuzları çöktü, sonra sol gözünden yavaş yavaş bir inci düştü. Kadın o an bir kez daha baktı,...