İnsan zorda kalmayı anca zorda kalınca anlıyor. Birilerine hep atıp tutarken kendince nasihat verdiğini zannederken asıl acınacak halde olanın kendisinin olduğunun farkına varması hepsinden...

Saat bire geliyor. Ve ben şuan sadece yazmak istiyorum. Şu yutkunamadığım şeyleri kusmak için can atıyorum.Mesele ne mi. Mesele benim. Benim bitmek bilmeyen sindiremeyişlerim....

Uzun bir yol var. Karşıma geçmiş, alay edercesine beni kendine çekmeye çalışıyor.  Bir yanında boy sırasına dizilmiş kardeşler gibi salınan ağaçlar bir yanında insanların...

Çok eskiden beri hafiften hafiften kulağıma üflenen bir dert,dert olurdu bana da...Sevda..Böyle duyardım, yılları eskitmiş konuşan hatıralardan. Bir illet gibi bahsedilir. İnsanı kasıp kavuran...

Siyah hep farklı gelmiştir bana. Beyazdan daha illet olduğu için mi yoksa içimdeki karanlığın mürekkebini doldurduğu için mi bilmiyorum.Karanlık evet. Nefes almaya hak kazandığım...