İçimdeki çocuğu hiç öldürmedim ben.... Yüzümün hep gülüyor olması, bu sebepten... Üç günlük dünyaya, beş günlük kahır yükleyip, kadere isyan etmelerin vebalini boynuna dolamamanın safiyetiydi...

Gideceksen git!... Zannetme ki yokluğunda yer gök feryat figan ağlar... Bazen kalanlar gidenleri onuruna yakışır şekilde uğurlarlar. Biraz kırgınlık,biraz yürek yangını,hatta endişe kaplayacak terk ettiğinde belki...  Bilesin ki...

“Cildimizin üzerinde belirenler duygusal yolculuğumuzdur” diye açıklıyor Jean-Pierre Veyrat. Kendisi vücut dili uzmanı..Ben kendi yolculuğuma yüzümü yıkadığım her sabah başlıyorum aslında. Ne çok "Hayır" demişliklerim...

Akşam saatleri toplu yaşanılan yerlerde ocaktır,ailedir,muhabbettir.. Bir koku, getirir aklınıza neşeli sofralardaki sıcaklığı. Pirinçteki taşını ayıklarken dolmanın, komşu kızının düğünü konuşulur. Kimler gelmiştir,neler giymiştir... Takı muhabbeti yoktur şimdiki...

Kapıyı "adam sende"cilikle  çekip çıktığımda çok geçti.  Geri dönmek gibi bir huyum asla olmadığından, bedelini ödemeye hazırdım.  Yolda benim gibi çok insan vardı, tek farkları rahatlıklarıydı....