Korkmadan başlarız yaşamaya.Kaybetmeyi düşünmedenVe ürkmeden yıpranmaktan.Yaşar...Ve kazanırız korkmadıkça.Kazandıkça artar korkumuz.Bizi kölesi haline getirir kaybetme telaşımız.Ve korktukça gerilemeye başlarız.Korktukça köleleşiriz.Korktukça yok oluruz.En başa döndüğümüzde görürüz ki,bizim değilmiş cesaretimizin dışındaki hiçbir şey. Bizim olan tek şey cesaretmiş.Biz biz...

Gece yarıyı geçti, yıl sona yaklaştı.Ömür nereye geldiğinden bir haber.Çok yorgunum.Kan ter içinde kaldım amaSoğudu terim. Üşüdü tenim. Acıdı içim.Ve yüreğim...Genç atmıyor eskisi gibi.Çok yoruldu zirâ.Yaşamak zor iş.Oldukça zor...Var mı çıkar yol?Sanmam.Yaşayacaksın güldükçe.Güleceksin varoldukça. Kalemimden dökülen bu satırlarla sonlandırmak istedim seni 2020. Yüreğimden...

Değişmekten korkan ve yıllar sonra geriye dönüp baktığında kendisini pas tutmuş bir demir parçası olarak görmenin verdiği utancı yaşamayı hiç  istemezdim. Bu utancı yaşamamak adına her daim değişimi ve gelişimi savundum çünkü bilirdim, değişmeyen sadece ölüler ve deliler olarak...