Hayatımız boyunca onlarca insan girer yaşantımıza onlarca insanla ağlamış gülmüş belki de hiç yapmayacağımız şeyler yapmışızdır. Hepsinden bir parça taşır kalan ömrümüze devam ederiz...

Bazen hayata yeniden başlıyor gibi hissederiz. Sanki her şey sıfırdan hiç birşey olmamış gibi. Güçlü,cesur,maceraya açık... Oysa anlayamayız tüm bu hissettiklerimiz yaşadıklarımızdan bize kalan...

Neyi en çok silmek istersen o kadar tekrar edermiş kendini, o kadar çok gitmezmiş; tıpkı unutmaya çalıştığımız şeylerin aklımızdan hiç çıkmayışı gibi ya da...

Herkesin kendine bir sınırı vardır. Ne başkası geçebilir ne de kendisi. Bir gün gelir ansızın bi bakmış kendi geçmiş o sınırı. Kendine saygısını kaybetmiş....

Tam olarak insanın kendinden başka onu anlayacak birinin olmadığını gördükten sonra gösterilen tepki. Nasıl anlatacağını bilmediği bir acı ya da anlatsa da anlamayacaklarını bildiği...

Bazen hayat sana kucağını açar şanslı hissedersin kendini ama bazen de yerle bir eder seni. Yeter artık dersin. Tam güzel bir şey olacağına inanırken...

Sevgi iyileştirir sanardım küçüklükten beri. Hayata bağlayan şey nedir diye sorsalar sevgi derdim. Ama öyle değilmiş her ne kadar hayata bağlasa da vakti zamanı...

Hayatta mutlu olmak için hep başkalarına uyum sağlamamız gerek sanki. Çoğumuzun hobileri, okuduğu kitaplar, izlediği filmler, görünüşünde yaptığı değişiklikler... Bunların hepsi ve daha fazlası hep...

İnişli çıkışlı hayatlar hepimizinki karşılığı olmayan sevgiler, güvensizlikler, hayal kırıklıkları, beklentiler, içimizde susmak durmak bilmeyen umutlar, yaşadığımız kayıplar... Bir insan bunlarla tek başına nasıl...

Sen.. Hayat seni çok yordu değil mi? Çok kırıldın, güvenini,kalbini çok kırdılar. Sevdiklerinden aldın en büyük darbeleri sevmediklerin zaten sana ne yapabilirler ki. Onlar...