Sevgiden başka insana çok büyük bir sorumluluk yükleyen bir diğer duyguymuş vicdan. Duygular gerçekten insanı insan yapan şey ama kontrol edilemediğinde  insanı bitiren şey de...

Neden böyle oluyor supi? Neden tam ayağa kalkarken yere düşüyorum? Neden hissettiğim şeylerden hiçbir zaman emin değilim? Yoruluyorum çokça oysa ki yaptığım bir şeyde...

Hayatımız boyunca onlarca insan girer yaşantımıza onlarca insanla ağlamış gülmüş belki de hiç yapmayacağımız şeyler yapmışızdır. Hepsinden bir parça taşır kalan ömrümüze devam ederiz...

Bazen hayata yeniden başlıyor gibi hissederiz. Sanki her şey sıfırdan hiç birşey olmamış gibi. Güçlü,cesur,maceraya açık... Oysa anlayamayız tüm bu hissettiklerimiz yaşadıklarımızdan bize kalan...

Neyi en çok silmek istersen o kadar tekrar edermiş kendini, o kadar çok gitmezmiş; tıpkı unutmaya çalıştığımız şeylerin aklımızdan hiç çıkmayışı gibi ya da...

Herkesin kendine bir sınırı vardır. Ne başkası geçebilir ne de kendisi. Bir gün gelir ansızın bi bakmış kendi geçmiş o sınırı. Kendine saygısını kaybetmiş....

Tam olarak insanın kendinden başka onu anlayacak birinin olmadığını gördükten sonra gösterilen tepki. Nasıl anlatacağını bilmediği bir acı ya da anlatsa da anlamayacaklarını bildiği...

Bazen hayat sana kucağını açar şanslı hissedersin kendini ama bazen de yerle bir eder seni. Yeter artık dersin. Tam güzel bir şey olacağına inanırken...

Sevgi iyileştirir sanardım küçüklükten beri. Hayata bağlayan şey nedir diye sorsalar sevgi derdim. Ama öyle değilmiş her ne kadar hayata bağlasa da vakti zamanı...

Hayatta mutlu olmak için hep başkalarına uyum sağlamamız gerek sanki. Çoğumuzun hobileri, okuduğu kitaplar, izlediği filmler, görünüşünde yaptığı değişiklikler... Bunların hepsi ve daha fazlası hep...