Saat 06.30. Yataktan doğruldu. Belli belirsiz açtığı gözlerini ovalamak istedi. Başaramadı. Gözlerini bandanayla kapattığını unutmuştu. Hemen çıkardı. Etrafına baktı. Gün daha doğmamıştı. Perdeden çok az...

Sabah 07.00 gibi gözlerini açtı. Saat 10.50'de binmesi gereken bir otobüs vardı. Heyecanlıydı, çok heyecanlı... Uyuyakalmak istemiyordu. İşini şansa bırakamazdı. Hemen 09.30'a alarm kurdu....

Ne düşünüyordun? Söylesene lan! Söyle! Kaçacak mısın böyle? Arkana bakmayınca her şeyin hallolacağını mı düşünüyorsun? Gitmenin bir çözüm, gözünü kısmanın veda olduğunu mu sanıyorsun?...

Korkma Zym. Bak, buradayım ben. Yaklaş bana, korkma. Sıkı sıkı sarmalayacağım seni, sımsıkı...Kaldır kafanı. Yanındayım ben, gitmiyorum. Bakma bana öyle Zym. Sen de biliyorsun...

   Yağmurun pencereme dokunma sesleriyle eşlik ediyorum bu yazıya. Penceremin üzerinde akan su damlaları gibi duygularımı akıtıyorum birer birer. Bazıları birleşerek daha hızlı akıyor...