Mahalleye dogru ilerlerken aklinda sadece ama sadece uzaktan bir defa dahis olsun görmek vardi onu, yıllar gecmisti. Her zaman durduğu o köşe basina geldiğinde sanki zaman durdu artik kulaklarında iste o şarkı yine çalıyordu.”Karanli, çökünce sokağınza köşe de ben varım unutamazsın ” ama haberi hic olmadi. Ne ondan ne de köşe başında bekleyişinden.
Ne kadar bekledi Ne zaman gelmişti farkında bile değildi. Dalgalı saçları ile bahçe kapısından çıkışını gördü o an içinde bir kar fırtınası başladı. Oysa mevsim yazdı. Bir tipi bir boran ki sorma gitsin. Yine dalgalı saclar yine kap kara gozler ile baktı sokağa uzun uzun ve dünyasını o küçücük umut dünyasını bitiren o ses “askim gel hadi ” Ne kapıdan cikan adami gordu Ne elini tutusu umurunda oldu.bir enkazin altındaydı. Çığlık atsa duyulmayacak kadar ağız bir enkaz susutu . Durduğu köşe de öylece kaldı. Neden sonra derinden gelen bir ses ile irkildi. Arkasina döndüğünde komşuları vardi.bir seyler konuştular. Birsyeler anlattı adam ama hiç biri aklinda değildi. Sessizce ayrıldı mahalleden geldiği gibi ………
