Merhaba ;
Öncellikle biraz sevgiden, biraz da kendi benliğimizi ve içimizdeki sevginin ne olursa olsun neden yok olmaması gerektiği ile ilgili yazacağım.
Neden sev biliyor musun ? İnsan sevince çok mutlu oluyor. İçinde ki tüm olumsuzluklar , nefret ve kin duygusu yok oluyor. Tüm olumsuzluklar seni yorarken sevmek insanı yormuyor ve sevince insan içindeki kelebekleri özgür bırakınca o yüzündeki bebeksi tebessüm hiç kaybolmuyor. Bazı insanlar yüreklerini o kadar kin ve nefretle doldurmuş ki sevmenin yüceliğini kabullenemiyorlar. Şartlar ne olursa olsun bizi biz yapan yüreğimizde ki sevginin ölçüsüdür. Ölçü ; ne kadar büyük ise yaşama amacımız ve benligimiz farklılaşma başlıyor. Ölçü ne kadar az olur ise vücudumuz ve beynigimiz bizi karamsarlığa bir o kadar çabuk itiyor. Aslında bunu belirleyen ve sonrasında kabul eden de biziz. Çünkü ben kimim ? Ne istiyorum ? Bu hayatta ki amacım nedir ? gibi sorularla meşgul olmuyoruz. Anı yaşamak, özgürce kendimizi ifade etmekten ve kendimiz olmaktan çekiniyor , bu sorulara zaman harcamıyoruz. Kendini sev , sen kendini sevince tüm sorular yanıt buluyor ve sen kendini sevince herşeyi tüm benliğimle kabul ediyor ve değişiyorsun. Korkma , sana kötülük edenleri affet.
( Affetmek en büyük kurtuluştur.)
Kendinde kusur arama. En büyük kusur emin ol ki sende arayanlarda. Herkes sana kendini ve etrafını sev diyordur ki buna eminim. Ben farkı bir şey hissettirmek istiyorum. Samimiyet, vicdan, özgürlük, mutluluğun anlamı ve koşulsuz sevmek.
Bunlar basit gelebilir belki fakat değil. Sevmek ruhu besliyor. Sevince, hem sen hemde sevdiğin insanlar, değer verdiğin o güzel çevre, senden bir kap yemek ve su bekleyen ; başını okşadığında sana sırnaşıp beni sev diyen o masum canlılar…
Sevmek çok güzel ve bundan mahrum kalmamalıyız. Kendine hak ettiğin sevgiyi ver. Sonrası geliyor.😊
