Yavaş yavaş kaybediyorum güneşi, kayıp gidiyor ellerimden ışıklar…
Gözlerimi kaldırıp ufuğa bakmak istiyorum ama korkuyorum çünkü hiç oraya bakabilme cesareti bulamadım kendimde ya şımarık bir çocuktan farksızdım ya da hiç gözleri aydan başka bir şey görmemiş minik bir çocuk. Güneşi görmeyen nasıl güneşini kaybedebilir, güneş ışıklarının tenini yaktığını hiç hissetmeyen biri nasıl olurda ışıkları kaybedebilir? Eğer güneşiniz ruhunuzsa ve güneşin battığını hissediyorsanız bırakın batsın ruhunuz her batışın bir doğuşu vardır zorlamayın zorla tutulan şeyler yerlerinde fazla durmazlar ve bir daha gelmek istemezler ama gitmesine izin verirseniz yerine ya bir başkasını gönderecektir veyahut kendisi daha güzel doğacaktır.
Aslında kaybetmiyorum güneşimi sadece seçimi ona bırakıyorum eğer varsa gönlü tekrardan gelecektir eğer yoksa hevesi buralarda durmaya yağmura,geceye,bulutlara bırakabilir yerini.
Razıyım kendimden gelecek her şeye çünkü ona borcum var bir yaşam borcu,yaşama borcu,zevk alma borcu…
Beni senden başkası yaralayamaz miniğim beraber geldik buralara ve beraber gideceğiz bu hayattan, çok direndin benim için şimdi sıra bende bana küsebilirsin, yorabilirsin,gözyaşlarımın dökülmesine izin verebilirsin ama biliyoruz ki ikimizde beni terk edemezsin,yalnız kalmak isteyebilirsin ama benden vazgeçemezsin çünkü biliyoruz ki sen benden başka bedene ait olmazsın bende başka bir ruha..
