Uzaklaşıyorum
Herkesten,herşeyden
Bana yüklenen kalıpları
Benleri bırakıyorum
Kim olduğumu sormayı
Yarın ne olacağını
Umursamıyorum
Ne olursa olsun diyorum
Hayat akıp gidiyor
Biz umarsızca saçma sapan hedeflerle ve kalıplarla adeta hayatı eritiyoruz.
Yok ediyoruz
Ne için sorsan mutlu olmak için
Mutlu olmak için hiç birşeye ihtiyacımız yok
Bunu sadece öyle öğrendik
Biliyorsun
Gözümü kapadığımızda mutlu ölmek için yaşamıyor muyuz?
Bakarsan her şeyimiz var ama kime sorsan mutsuz
Mutluluğu bedenlerde,yemeklerde,başarılarda,hedeflerde arıyoruz
Şunu yaparsam diye başlayan cümleler
Tamamlamaya çalıştığımızda her şey daha da yarımlaşıyor adeta kaçıyor tam olmak bizden
Mükemmel diye bir şey yok
Hayat ne tam ne yarım
Ne mükemmel ne kusurlu
Tam olması gerektiği gibi
Her şeyden var tıpkı bizim gibi
Ne zaman görücez bütün yaptığımız her şeyin altında sevilme arzumuzun olduğunu
Her yaptığımız hareketin “Sevin beni “ çığlıkları olduğunu
Oysaki kendimizi sevmeden başkası bizi sevemez
Kendimizi sevmeyi hiç öğrenmedik eleştirilerle,kalıplarla büyüdük
Aynaya kaçımız baktığımızda kendimizi yüzümüzdeki kırışıklarla,beyaz saçlarla,yüzümüzdeki sivilce ile ,fazla kilolarımızla herhangi bir kusurumuzu görmeden sevebildik
Hiç koca bir hiç
Güzellik kalıplarına sıkışıp kaldık çıkamıyoruz bu bataklıktan
Oysaki doğaya çıktığımızda kendini değiştirmeye çalışıp başka bir ağaca dönüşmeye çalışan bir ağaç yoktur ya da kendine bakıp ay bugün ne kadar çirkinim diyen bir kedi de görmedim
Hayvanları bu kadar sevmemizin sebebi de bizi koşulsuz sevmeleridir.
Biz kendimizi peki koşulsuzca sevebiliyor muyuz?
Yaratıcının gözünden görebiliyor muyuz?
Ne kadar eşsiz her bir hücremiz
Ufacık bir sorun olduğunda isyankar biri içimizden çıkıyor ve hayata küsüyoruz.
Kim dedi ki bize şuan olanın kötü olduğunu ve hayatımızı alt üst edeceğini
Belki de edicek ve etmeli de
O hayat sana ait değil
Belki de
Ailenin istediği kişi olmuşsundur ya da toplumun
Hayallerinin içinde Peki sen var mısın orda içinde Sen var mısın?
Ne tuhaf içimde ben var mıyım sorusu dimi?
Ama öyle bazen yaşadığımız hayat bizim olmayabilir
Başkalarının hayalini gerçekleştirme adına hayatımızı yaşıyor olabiliriz
İşte orda derin bir boşluk hissi vardır o hayalin gerçek olması bile tatmin etmez
Ne yaparsan yap mutlu olamama hissi
Çünkü o kariyer,o eş,o…. diye başlayan şeyleri
Sen seçmedin aslında sadece öyle sanıyorsun
Sana yavaş yavaş dayatıldı veya öyle istediğini sandın
Bir başkadır dizisindeki psikoloğun kendiyle yüzleşme sahnesi vardı ve aklıma şu soru geldi
Kaçımız kendimizi gerçekten tanıyoruz?Bütün hata ve kusurlarımızla ,kötü yanlarımızla kendimizi olduğumuz gibi kabul ediyoruz ki?
Hepinizin bEn kimim diye önce kendisini araştırmalı ve eleştirmeli, işte o eleştiriyi kendimize yöneltiğimizde başarılı olabiliriz.