İçimdeki Seslere Sevgiler

Uzaklaşıyorum 

Herkesten,herşeyden

Bana yüklenen kalıpları

Benleri bırakıyorum 

Kim olduğumu sormayı 

Yarın ne olacağını

Umursamıyorum

Ne olursa olsun diyorum

Hayat akıp gidiyor 

Biz umarsızca saçma sapan hedeflerle ve kalıplarla adeta hayatı eritiyoruz.

Yok ediyoruz

Ne için sorsan mutlu olmak için 

Mutlu olmak için hiç birşeye ihtiyacımız yok 

Bunu sadece öyle öğrendik

Biliyorsun

Gözümü kapadığımızda mutlu ölmek için yaşamıyor muyuz?

Bakarsan her şeyimiz var ama kime sorsan mutsuz

 Mutluluğu bedenlerde,yemeklerde,başarılarda,hedeflerde arıyoruz

Şunu yaparsam diye başlayan cümleler 

Tamamlamaya çalıştığımızda her şey daha da yarımlaşıyor  adeta kaçıyor tam olmak bizden

Mükemmel diye bir şey yok

Hayat ne tam ne yarım 

Ne mükemmel ne kusurlu 

Tam olması gerektiği gibi 

Her şeyden var tıpkı bizim gibi

Ne zaman görücez bütün yaptığımız her şeyin altında sevilme arzumuzun olduğunu 

Her yaptığımız hareketin “Sevin beni “ çığlıkları olduğunu 

Oysaki kendimizi sevmeden başkası bizi sevemez 

Kendimizi sevmeyi hiç öğrenmedik eleştirilerle,kalıplarla büyüdük

Aynaya kaçımız baktığımızda kendimizi yüzümüzdeki kırışıklarla,beyaz saçlarla,yüzümüzdeki sivilce ile ,fazla kilolarımızla herhangi bir kusurumuzu görmeden sevebildik

Hiç koca bir hiç

Güzellik kalıplarına sıkışıp kaldık çıkamıyoruz bu bataklıktan

Oysaki doğaya çıktığımızda kendini değiştirmeye çalışıp başka bir ağaca dönüşmeye çalışan bir ağaç yoktur ya da kendine bakıp ay bugün ne kadar çirkinim diyen bir kedi de görmedim

Hayvanları bu kadar sevmemizin sebebi de bizi koşulsuz sevmeleridir.

Biz kendimizi peki koşulsuzca sevebiliyor  muyuz?

Yaratıcının gözünden görebiliyor muyuz?

Ne kadar eşsiz her bir hücremiz 

Ufacık bir sorun olduğunda isyankar biri içimizden çıkıyor ve hayata küsüyoruz.

Kim dedi ki bize şuan olanın kötü olduğunu ve hayatımızı alt üst edeceğini

Belki de edicek ve etmeli de 

O hayat sana ait değil 

Belki de 

Ailenin istediği kişi olmuşsundur  ya da toplumun 

Hayallerinin içinde Peki sen var mısın orda içinde Sen var mısın?

Ne tuhaf içimde ben var mıyım sorusu dimi?

Ama öyle bazen yaşadığımız hayat bizim olmayabilir

Başkalarının hayalini gerçekleştirme adına hayatımızı yaşıyor olabiliriz

İşte orda derin bir boşluk hissi vardır o hayalin gerçek olması bile tatmin etmez 

Ne yaparsan yap mutlu olamama hissi

Çünkü o kariyer,o eş,o…. diye başlayan şeyleri

 Sen seçmedin aslında sadece  öyle sanıyorsun

Sana yavaş yavaş dayatıldı veya öyle istediğini sandın

 Bir başkadır dizisindeki psikoloğun kendiyle yüzleşme sahnesi vardı ve aklıma şu soru geldi

Kaçımız kendimizi gerçekten tanıyoruz?Bütün hata ve kusurlarımızla ,kötü yanlarımızla kendimizi olduğumuz gibi kabul ediyoruz ki?