‘ Aristotales
Aristotales, mutluluğun insanın elinde olduğuna inanmıştır. Mutluluğu bir his olarak görmek yerine, insan varlığının hedefi olarak görmüştür. Mutluluğun insanın kendi elinde olan ve korunması gereken bir hedef olduğunu dile getirmiştir.
Gerçekçi duygular ve aklımızı kullanarak özgürce uygun tepkiler verilmesi gerektiği görüşündedir. Bu süreçteki tercihlerin sonucunun mutluluğa götürdüğünü dile getirmiştir.
Yetinmesini bilenler mutludur.
‘ Sokrates
Sokrates, mutluluğun kişinin kendine duyduğu kişisel başarılardan geldiğini savunmuştur. Sokratese göre mutluluk: Fazlası için uğraşmak değil, azdan keyif alabilme kapasitesi olmuştur.
Sokrates, en büyük mutluluk vericinin bilgi olduğunu ve erdemin bilgi, erdemsizliğin bilgisizlik olduğunu savunmuştur.
Erdem, ruhun güzelliğidir. Felsefe, neleri bilmediğini bilmektir.
‘ Nietzsche
Nietzsche, mutluluğun geçici olduğunu savunmuştur. “İdeal tembellik durumu” olduğu görüşündedir. Nietzsche, insanı engelleyen fikirleri aşıp, büyük bir güç ve mücadele ruhuna sahip olunarak hayattan memnun olunacağını savunmuştur.
Birçok insan mutluluğu, burnunun üstünde unuttuğu gözlük gibi etrafta arar.
‘ Jose Ortega y Gasset
Jose Ortega y Gasset, yansıtılan ve yaşanan hayatın birleşim noktasının mutluluk olduğunu savunmuştur. Ne olmak istediğimizin ve ne olduğumuzun birleştiği zamanın mutluluk doğuracağını savunmuştur.
İnsan kalbi en mükemmel ve yüce olanın yerinin boş kalmasına müsade etmez.
‘ Kıbrıslı Zenon
Kıbrıslı Zenon, mutluluğun ölçülü ve doğaya uygun olarak davranmak olduğunu savunmuştur. Aynı zamanda doğanın içinde Tanrının ve özün olduğunu savunmuştur.
Kıbrıslı Zenon, Stoa okulunun kurucusudur. Stoacılığın ana konusu mutlu yaşamdır. Ayrıca incelemenizi tavsiye ederim.
Ruh ve beden aynı varlığın iki ayrı yüzüdür. Ne ruhsuz madde ne de maddesiz ruh vardır. Tanrı’nın da bedeni doğadır. Ruh etkin, beden edilgindir. Demek ki, bedeni meydana getiren ruhtur.
