Bir gözümüz eksik bakıyoruz hayata, her yeri pembe görüyoruz. Dünya çok güzel bir yermiş gibi, hayat çok güzel iş gibi davranıyoruz. Varsayımlar arasında yaşıyoruz. Yalanlarımız gerçek, gerçeklerimiz yalanlarımızın yerini alıyor. Bile isteye kanıyoruz insanlara. Konduramıyoruz hiç bir şeyi, konduramıyoruz içimizdeki kötülüğü kendimize ama etrafımızdakilere her şeyi söylüyoruz, her şeyi konduruyoruz sanki hakkımızmış gibi. Oysa herkes kendine yakışan davranışı sergiliyor. Dünya ne pespembe ne de çok güzel bir yer. İçi çirkin bir kere, içi eksik. Biz eksiğiz, insanlığımız eksik…

Dünya çok güzel bir yer fikrimce, milyonlarca renk cümbüşü.. Fakat insanların ruhları kötü, benlikleri kötü. Ne olur sanki yanımızdan geçen bir belediye işçisine kolay gelsin desek, ne olur alışverişten evine dönen poşetleri elinde zor taşıyan teyzeye yardım etsek. Kötü olan sadece bizleriz aslında insana da en büyük kötülüğü yapan insan, hayvana ve bitkiye en büyük kötülüğü yapan yine insan. Arkadaşlar, artık insan olalım bencilliklerimize değil benliklerimize odaklanalım ve bırakalım birbirimize tiksinir bakışları…