Hayatlarımız fark etmeden ne kadar değişiyor aslında. Küçük, masum, hayattan daha zerre haberi olmadan yaşamaya çalışan biz şimdi nasılız peki? Hadi gelin önce geçmişe gidelim, sonrada şimdi kendimiz sandığımız kişi aslında kendimiz miyiz ona bakarız. Küçüklüğünüzü hatırlayın. O masum hallerinizi. Sabah uyanır, gün içinde tek düşündüğümüz şey bugün ne oyun oynasam olurdu. Hele o gün bizi parka götürecek bir dedemiz varsa tadından yenmezdi bizim için. Birde üzerine bir dondurma. Yeme de yanında yat. Annemiz yemeğimizi getirirdi. Büyüklerimizden bahşişler alır ufak cebimize sıkıştırabileceğimiz bozuk paralarda olsa o bahşişler yeterde artardı bize. Sonra bakkala giderdik. Ahmet amcadan aldığımız çikolatalar yeterdi midemizde kelebekler uçuşmasına. Oyuncaklarımız, hayallerimiz, ailemiz… Yeterdi yaşamak için.
Sonra büyüdük, okullara gittik. Başarılı olmak için çalıştık ne istediğimizi bilmeden amacımız isteğimiz sadece başarmak olsundu gerisi gelirdi zaten öyle düşündük hep. Başarmak için hayallerimizi silip gerçekçi hedefler koyduk kendimize. Kimimiz mühendis olduk, kimimiz hemşire. Başarırsak mutu oluruz sandık. Daha çok kazanmak istedik. Para mutluluk getirirdi öyle düşündük çünkü. Ailemizi aramaz olduk sonra. İş vardı ve iş her şeyden önemliydi başarılı olacaktık para kazanacaktık. Vaktimiz yoktu. Kazandıkça daha da istedik. Mutluyduk işte oh! Ötesi var mıydı?
Sonra ters gitti bir şeyler. Mutluyuz sandık ama biz unutmuştuk mutluluk neydi? Para mıydı? Başarmak uğruna, para kazanmak uğruna çalıştığımız meslekler miydi? Ailemiz vardı onlarla mutluyduk, hayallerimiz vardı, Belki yazar olmak istiyorduk, belki futbolcu olmak, belki hayalimizde tiyatro oynamak vardı, belki de aşçılık.
Ben öğretmen olmak isterdim hep. Küçükken alırdım oyuncak bebeklerimi koyardım karşıma ders anlatırdım. Kitaplarla uğraşırdım. Okurdum, elimde hep onlarla gezerdim. Bu kadardı işte ben onlarla mutluydum. Ama herkes gibi hayat başka yerlere sürükledi beni de.
Geçtim ayna karşısına sahi ben bu muyum dedim? Gerçek ruhum bu mu? Başarmak istediklerim hayat amacım, hayata bunun için mi geldim? Kendime çok yabancıydım. Hayat uğuna hayallerimden vazgeçmiştim.
Çoğumuz inan ki kim olduğumuzu bilmiyoruz. İyi yanlarımızı, değiştirmek istediklerimizi, hayattaki amacımızı, neyi yapmayı sevdiğimizi, tanımıyoruz kendimizi. Tanımadan hayata atılıp toplum ne diretiyorsa herkes ne yapıyorsa onu yapmaya çalışıyoruz. Sonunda milyarlarca mutsuz insan olarak dolaşıyoruz. Otomatiğe bağlıyoruz iş – ev arasında.
Ben kısaca paylaşmak istedim kendimde gördüklerimi. İstiyorum ki aynanın karşısına geçin bakın kim olduğunuzu sorun kendinize. küçükken neyi sevdiğinizi sorun ne hayalleriniz vardı onu sorun ben nasıl biriyim deyin neyi severim deyin en önemlisi ve en çok ihtiyacımız olan soruyu da sormayı unutmayın sakın ben mutlu muyum deyin ben böyle miydim deyin.
