Herkes üstüne düşen rollere sağlıklı bir şekilde uyum sağlar. Kimse bu rollerden ayrılıp başka biri olmaya çaba göstermez. Hayat budur. Bize verdiği rollerdir. İçindeki her şey bitse, her şey sana yanlış gelse bile ayağa kalkıp ben gidiyorum diyebilir misin? Sanmam. Cesaretten fazlası gerekir bunun için.
”Kurulu düzenimi bozma.” Ne çok duyarız bu cümleyi. Düzen kurulunca bozmamak içindir bütün çaba. Acaba yanlış bir düzen kurmuş olamaz mıyız? Ya da artık başka bir düzene geçmek isteyemez miyiz? Hayatın yoğun temposunda, rollerimizi yaşatırken içimizdeki gerçekliği göremeyebiliriz. Ama bir kere gördüğümüz zaman artık her şeyi sorgularız. Ben bu kişiyle mi olmalıyım, burada mı okumalıyım, burada mı çalışmalıyım, bunları mı yazmalıyım? Kim bilir.. Sen bilirsin!
Kendi bildiğimizden bile emin olamıyoruz artık. Sürekli beni başkaları onaylasın. Düzenimi görsünler, takdir etsinler. Arkamdan konuşmasınlar. E konuşsunlar. Hayır, olmaz! Kim için yaşıyoruz? Kendimiz için mi? Sosyal medyayı ne ya da kim için kullanıyoruz? Kendin için mi? Sanmam. Tatildeyim, okuyorum, dostumla buluştum. Ben bunu zaten biliyorum. Başka kim görsün istiyoruz? Anıları biriktirmek için yüzlerce, binlerce hatta milyonlarca takipçiye ihtiyaç var mıdır? Sanmam.
İnsanlar bu düzene uymaktan yorulup bıksa da düzeni değiştirmek daha zor gelir. Oysa her seferinde aynı yerden seni üzücek bir şey yerine bütün yükü sadece değiştirirken harcamak daha iyi değil midir? Belki de değildir.
