İlk olarak bütün kız çocuklarından özür dileyerek başlamak isterim.
Size bu adaletsiz dünyada bir haksızlığı daha söylemek isterim. Dünya Erkek Çocukları Günü diye bir şey yok. Yazıma bu cümle ile başladığım için yanlış anlaşılmak istemem. Erkek çocuklarının günü yok niye kız çocuklarının günü var manasında erkek çocuklarına yapılan bir haksızlık olarak yazmıyorum. Böyle yazmamın nedeni şu, niye erkek çocuklarının böyle bir güne ihtiyacı yokken kız çocuklarının böyle bir güne ihtiyacı var. Niye bir çocuk, çocuk olarak kalmıyor. Niye ayrım yapılıyor ? Niye kız çocukları bu hayatı iğrenç bir şekilde yaşamaya mahkum. Hiçbir günahı yokken hayata bembeyaz bir sayfa kağıdı gibi başlayan bu çocuklar niye bu kadar zorlukla baş başa kalıyor. Ve biz sadece niye 11 Ekim günü hatırlıyoruz bu kız çocuklarını. Bizim için 11 Ekim günü çok önemli bir gün gibi olsa da sorun şu ki Dünya Kız Çocukları Günü ‘nün var olması kız çocuklarına bir katkı sağlamıyor. Hatta kız çocuklarının böyle bir günlerin var olduğundan haberleri bile olmadığına eminim. Sadece sosyal medyada gösteri amaçlı ya da 11 Ekim günü birkaç kız çocuğu hatırlanır belki diye var bu gün. Bir kız çocuğu 11 Ekim günü ne yaşıyorsa 12 Ekim günü de onu yaşamaya devam ediyor. Yine aynı acıların içinde hayatın merdivenine tutunmaya çalışıyor. Yine aynı çaresizlikle her sabah kalktığında doğan güneşe sırtını dönüp kendi karanlığına sığınıyor. Çünkü tek bildiği şey simsiyah bir hayat. Parlaklığın , aydınlığın ne olduğunu bilmedi bu hayatta 11 Ekim günü de onun için aynı. Bizim her sabah yeni , mutlu gün dediğimiz güne uyanmak istemiyor belki bir kız çocuğu. O sabah artık her şeyin son olmasını istiyor. Kendini bambaşka yerlerde bambaşka şeyler içinde mutluluğu bulmaya çalışırken hayal ediyor belki de. Ve biz onları bu iğrenç hayatta korumak için sadece 11 Ekim günü diyoruz. Onların bir güne ihtiyacı yok her gün her dakika yanlarında olduğumuza inanmaları ve yanlarında olduğumuzu hissettirmemiz lazım iken bizim yaptığımız tek şey bu. Aslında keşke böyle bir şeye en başında hiç ihtiyaç olmasa. Keşke herkes aldığı nefese , yaşadığı hayata baksa herkes her şeyin yerini bilse. Onların çocuk olduğunu anlasa onların erkek ya da kız çocuğu değil sadece çocuk olduğunu kabul etse. Biliyorum böyle bir hayat hiçbir zaman bir anda var olmayacak ama biz niye bunu yapamıyoruz. Böyle bir hayatı oluşturabiliriz. İğrenç yaratıkların hiçbir çocuğumuzun eğitim hakkını, çocukluk hakkını en önemlisi yaşama hakkını elinden almasına izin vermeyebilriz. Neden yapamıyoruz? Neden biz geleceğimize sahip çıkamıyoruz? Neden bir çocuk bu hayata nefretle bakıyor? Neden iyi olmak bu kadar zormuş gibi davranıyoruz?
Yazımın sonunu bir sonuca bağlayamıyorum. Çünkü bu durumun hala bir sonucu yok. Nasıl bir son olması gerektiğini biliyorum ve çok istiyorum ama böyle bir son şuan için yok maalesef ki yok. Kendi adıma bütün kız çocuklarına söz veriyorum elimden ne gelirse son ana kadar yapmaya çalışacağım. Hepinizi çok seviyorum.
